مگر می شود خیسی را از آب بگیری ،گرمی را از آتش و سردی را از خاک...
ذات هر چیز مطلق همان چیز است و همان کس.
این دنیا چه خوب به کام همان هاست که در خواب خرگوشی غلت می زنند و
نه نقاب دارند و نه یک رنگنند.چه خوب که خودشان هم نمی دانند مات کدام بازی اند.
همین دنیا که می شود 80 روزه دورش زد فقط نمی دانی باید خاطره هایش را
خرج کنی یا بفروشی.ورق بزنی یا پاره کنی.
خستگی گاهی از کوه کندن است گاهی از دل کندن و گاهی هم از جان کندن.
نمی صرفد همه ات را یکجا رو کنی...ذره ذره باید حل شوی...
تا یا تمام شوی یا نو شوی.
اینجا ماندن درد دارد، اینجا شنیدن ،گناه و دروغ و ریا دیدن درد دارد ،
اینجا خندیدن هم گاهی دردی مشترک دارد و پنهان.
واژه ها را معذب نمی کنم...
بازی را می شود بازی داد اما حریف را نه...حریف اگر لایق باشد بیشترمشتاق
خود بازی می شوی تا بُرد بازی. وای اگر خواستنی هم باشد....
پ.ن:" گر در طلب منزل جانی،جانی
گر در طلب لقمه نانی،نانی
این نکته رمز اگر بدانی ،دانی
هر چیز که در جستن آنی،آنی."