"بازم رهان..."

چندین هزاران سال رفت ...تا من به گفتار آمدم."

شب های دم کرده خرداد و پرسه زنی در خیابان های رنگارنگ که آبستن فریادهای "ما همه زنده به آنیم که آرام نگیریم" ... اینجا پر از خاطرات دستمالی شده ایست که خاک خورده همان خاک بازی اند.

خنده ات را می خرم در این گنداب آگاهی ... وقتی به کشفی تازه می رسی...این مار قاضی یا نیش می زند یا نمی زند...ولی انصاف نیمه کاره به چه کار... وقتی گندم نماها جو می فروشند.

بوی الکل این لاک بنفش مشامم را تیزتر می کند وقتی هنوز نمی دانم بیشتر عاشقم یا بیشتر معشوق و این عجیب تر آنکه نمی دانم بیشتر بازی گردانم یا بازیچه ... ولی بیشتر ... انگار نمی خواهم بدانم... نمی خواهم.

پ.ن:"غم قفس به کنار ...آنچه عقاب را پیر کرد...پرواز زاغهای بی سر و پا بود برادر..."